Stabilizacja jako element sprawności, a efektywność treningu kolarskiego.
Istotą ćwiczeń stabilizacyjnych jest wypracowanie możliwości utrzymywania stabilnego tułowia podczas
przemieszczania się w przestrzeni oraz podczas ruchów kończynami.W przypadku kolarza jest to szczególnie istotne.
Stabilizacja centralna to pojęcie dotyczące kontroli nerwowo-mięśniowej, która zapewnia funkcjonalną stabilność w odcinku lędźwiowo-krzyżowo-biodrowym.
Za stabilizację odpowiadają mięśnie głębokie. Nazwa związana jest z ich lokalizacją oraz działaniem.
Funkcjonują w obrębie przepony, mięśni dna miednicy oraz obręczy biodrowej.
Stabilny tułów sprawia, iż ruch jest płynny i bardziej wydajny. Jest on wtedy ukierunkowany na wydatkowanie energii w zasadzie tylko przez partie mięśni bezpośrednio zaangażowane w pracę.
Ruchy mimowolne i zbędne, często wykonywane nieświadomie jako utrwalony nawyk generują niepotrzebne straty energii, co w perspektywie długości trwania wysiłku nie daje możliwości nawiązania walki w końcowej fazie rywalizacji.
W wypadku zaburzeń stabilności, bardzo często dochodzi do wytwarzania kompensacji. Organizm próbując wykonać poprawnie strukturę ruchu, wykorzystuje silniejsze części ciała, które zastępują mięśnie niewydolne. To często może prowadzić do zaburzenia wzorca ruchowego i pogłębiania dysbalansu mięśniowego. Stad częste dolegliwości w obrębie struktur najbardziej obciążanych – bardzo często przeciążeniom ulega kręgosłup lędźwiowy.
W przypadku kolarzy jest to dość częste zjawisko utożsamiane niekiedy z nieprawidłowym ustawieniem pozycji na rowerze.
Po solidnie przepracowanej zimie, treningu ogólnorozwojowym, siłowni nie można zapomnieć o włączeniu ćwiczeń stabilizacji i przede wszystkim rozciągania w każdy cykl zaczynając już od wiosny, gdzie zaczyna dominować ukierunkowany trening rowerowy.
W treningu stabilizacji centralnej często wykorzystuje się różnorodny sprzęt i przybory.Wprowadza się np. niestabilne podłoże ( poduszki, platformy, dyski, piłki), a także opór zewnętrzny dla pracy kończyn (taśmy, ciężarki, piłki lekarskie),
Następnym etapem treningu stabilizacji są ćwiczenia funkcjonalne, oparte na elementach uprawianej dyscypliny. Wprowadza się wówczas do treningu stabilizacyjnego ćwiczenia oparte o dyscyplinę – ruchy kończyn naśladujące konkretną aktywność(np.poprzez zastosowanie chociażby trenażera lub rolek).
Efektem pracy nad poprawą zakresu ruchomości w stawach, stabilizacji statycznej, a potem ćwiczeń stabilizacji połączonych z ruchem będzie polepszenie czasu reakcji mięśni głębokich, utrwalenie prawidłowych wzorców ruchowych i zwiększenie wydolności mięśni głębokich.
A wszystko po to, by sprostać chociażby takim wyzwaniom. :-)
Stabilizacja centralna to pojęcie dotyczące kontroli nerwowo-mięśniowej, która zapewnia funkcjonalną stabilność w odcinku lędźwiowo-krzyżowo-biodrowym.
Za stabilizację odpowiadają mięśnie głębokie. Nazwa związana jest z ich lokalizacją oraz działaniem.
Funkcjonują w obrębie przepony, mięśni dna miednicy oraz obręczy biodrowej.
Stabilny tułów sprawia, iż ruch jest płynny i bardziej wydajny. Jest on wtedy ukierunkowany na wydatkowanie energii w zasadzie tylko przez partie mięśni bezpośrednio zaangażowane w pracę.
Ruchy mimowolne i zbędne, często wykonywane nieświadomie jako utrwalony nawyk generują niepotrzebne straty energii, co w perspektywie długości trwania wysiłku nie daje możliwości nawiązania walki w końcowej fazie rywalizacji.
W wypadku zaburzeń stabilności, bardzo często dochodzi do wytwarzania kompensacji. Organizm próbując wykonać poprawnie strukturę ruchu, wykorzystuje silniejsze części ciała, które zastępują mięśnie niewydolne. To często może prowadzić do zaburzenia wzorca ruchowego i pogłębiania dysbalansu mięśniowego. Stad częste dolegliwości w obrębie struktur najbardziej obciążanych – bardzo często przeciążeniom ulega kręgosłup lędźwiowy.
W przypadku kolarzy jest to dość częste zjawisko utożsamiane niekiedy z nieprawidłowym ustawieniem pozycji na rowerze.
Po solidnie przepracowanej zimie, treningu ogólnorozwojowym, siłowni nie można zapomnieć o włączeniu ćwiczeń stabilizacji i przede wszystkim rozciągania w każdy cykl zaczynając już od wiosny, gdzie zaczyna dominować ukierunkowany trening rowerowy.
W treningu stabilizacji centralnej często wykorzystuje się różnorodny sprzęt i przybory.Wprowadza się np. niestabilne podłoże ( poduszki, platformy, dyski, piłki), a także opór zewnętrzny dla pracy kończyn (taśmy, ciężarki, piłki lekarskie),
Następnym etapem treningu stabilizacji są ćwiczenia funkcjonalne, oparte na elementach uprawianej dyscypliny. Wprowadza się wówczas do treningu stabilizacyjnego ćwiczenia oparte o dyscyplinę – ruchy kończyn naśladujące konkretną aktywność(np.poprzez zastosowanie chociażby trenażera lub rolek).
Efektem pracy nad poprawą zakresu ruchomości w stawach, stabilizacji statycznej, a potem ćwiczeń stabilizacji połączonych z ruchem będzie polepszenie czasu reakcji mięśni głębokich, utrwalenie prawidłowych wzorców ruchowych i zwiększenie wydolności mięśni głębokich.
A wszystko po to, by sprostać chociażby takim wyzwaniom. :-)
.png)
Komentarze
Prześlij komentarz